Για να ησυχάσει η καρδιά του...

Τα παιδιά όσο μεγαλώνουν, τόσο μας εκπλήσσουν.
Και μας συγκινούν επίσης...

Ο μεγάλος μου γιος περιμένει πώς και πώς το αδελφάκι του να έρθει. Όταν βλέπει την κοιλιά μου, που έχει πια μεγαλώσει, όλο με ρωτάει πότε θα έρθει ο αδελφός του.
Αφήστε που καμιά φορά θυμώνει και μου λέει πως πολύ άργησε και πως έμεινε στην κοιλιά μου πολύ καιρό.
Το κορυφαίο βέβαια έγινε χτες, που για πρώτη φορά ήρθε μόνος του και χάιδευε την κοιλιά μου.
Να το χαϊδέψω λίγο, μου είπε, για να ησυχάσει η καρδιά του.
Δεν ξέρω ακριβώς τι είχε στο μυαλό του, αλλά αλήθεια με συγκίνησε.

Η αλήθεια των παιδιών είναι τόσο πρωτόγονη, αλλά και τόσο αληθινή. Πηγάζει από την καρδιά τους και καμιά φορά σκέφτομαι πως πρέπει να παίρνουμε μαθήματα αγάπης από κάτι τέτοιες μικρές, αλλά τόσο μεγάλες, πράξεις τους.

Φοβάμαι πως την αυθεντικότητα και την αμεσότητα των παιδιών, τη χαλάμε εμείς, οι γονείς τους. Όχι βέβαια εσκεμμένα ή ηθελημένα, αλλά σιγά σιγά, με τη συμπεριφορά μας, την καθημερινότητά μας, την κυνικότητά μας στα συναισθήματα τους ή και τα γέλια μας. Γελάμε από τη χαρά μας ή για να κάνουμε χάζι με τους φίλους, αλλά αυτά τα καημένα δεν το παίρνουν ακριβώς έτσι.

Θέλω να τους ακούω να μιλάνε αληθινά και από καρδιάς για πάντα. Ας το κάνουν τα παιδιά γιατί εμείς οι μεγάλοι έχουμε ξεχάσει πώς γίνεται.

Πηγή φωτογραφίας http://www.sigmalive.com/lifestyle/showbiz/49230

Τα παιδιά της γειτονιάς...

...παίζουν μήλα.
Το διασκεδαστικό παιχνίδι από τα νιάτα μας, παίζεται ακόμα.
Καθόμαστε με καφέ στο μπαλκόνι και χαζεύουμε, έχοντας ένα ωραίο αίσθημα γλυκιάς ανάμνησης των παιδικών μας χρόνων.
Πόσο διασκεδάζουν αλήθεια τα παιδιά με τέτοια παιχνίδια; Γίνονται μια ομάδα και γελάνε. Ακούς τρανταχτά γέλια και χαίρεσαι. Χαίρεσαι που βλέπεις την αθωότητα να υπάρχει ακόμα στα βλέμματά τους.

 Νιώθεις σχεδόν στο πετσί σου, τη χαρά τους που ήρθε το καλοκαίρι και κλείνουν τα σχολεία.
Κλείνω τα μάτια στιγμιαία και νιώθω τη χαρά αυτή. Τώρα ήρθε η σειρά των παιδιών μας να παίζουν μήλα και αναρωτιέμαι πότε πέρασαν τα χρόνια.
Χαίρομαι αλήθεια και δεν ξέρω γιατί.
Χαίρομαι που τα χαζεύουμε με τον άντρα μου και χαμογελάμε.
Κάνοντας τους κριτές, σχολιάζουμε τις  "αδικίες" και κάνουμε κερκίδα από το μπαλκόνι.
Θα ήθελα να κατέβω να παίξω για λίγο, αν και οι κανόνες έχουν διαφοροποιηθεί λίγο.

Μαζί με τις γενιές, εξελίχτηκαν μάλλον και οι κανόνες του παιχνιδιού. Έγιναν πιο σύνθετοι και πολύπλοκοι, όπως σύνθετα είναι πια και τα παιδιά μας. Το μυαλό τους τρέχει και δεν τους φτάνει πια το τόσο λίγο το δικό μας.
Υπήρχαν στιγμές στο παιχνίδι που τους ρωτούσαμε τι κάνουν. Κάτι για μαρούλια λέγανε, κάτι για καρότα, κάτι για σπιτάκια και διάφορα άλλα.
Χαμογελάω και το μυαλό μου τρέχει. Έτσι είναι το αναμενόμενο.
Τα μήλα εξελίχτηκαν και τα παιδιά το ίδιο.
Μόνο τα μήλα πια δεν φτάνουν.

 Οι νέες γενιές μας ξεπερνούν και αυτό είναι ωραίο.
 Χτίζοντας στα παλιά, φτιάχνουν κάτι καλύτερο και ομορφότερο.
Ωραίο δεν είναι αυτό;


Πηγή φωτογραφίας http://12dim-volou.mag.sch.gr